نقش مدارهای ساقه مغز در صحبت کردن
تاریخ انتشار: ۲۱ دی ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۴۱۰۱۰۰۶
محققان دانشگاه "کالیفرنیا سانفرانسیسکو" در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند مدارهای ساقه مغز، ریتم‌های تلفظ صوتی را ایجاد می‌کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از تی ان، صداهای انسان همانند صدای خنده، گریه و ونگ‌ونگ نوزادان همان کیفیت ریتمیک صداهای تولید شده توسط بسیاری از پستانداران، پرندگان آوازخوان و حتی برخی از گونه‌های ماهی را دارند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دکتر "کوین یاکل"(Kevin Yackle) نویسنده ارشد این مطالعه گفت: تنها برای خندیدن یا فریاد زدن، بدن باید حدود ۱۰۰ ماهیچه مختلف را در یک الگوی ریتمیک در یک نفس هماهنگ کند و ما طی این مطالعه کشف کردیم هنگامی که این نورون‌ها روشن می‌شوند، این توانایی را ناخودآگاه به ما می‌دهند.
به طور گسترده‌ای درک شده است که بسیاری از حیوانات و انسان، کنترل ذاتی تنفس خود را دارند و لازم نیست از مغز خود برای انجام آن استفاده کنند. یاکل و دیگر محققان این مطالعه درباره این موضوع که همین کنترل برای تلفظ صوتی ذاتی نیز وجود دارد، شک داشتند به همین دلیل به بررسی آن پرداختند.
برای تایید وجود این مدار مغزی، یاکل و تیمش صداهایی را که بچه موش‌ها هنگام جدا شدن از مادرشان تولید می‌کردند، مورد مطالعه قرار دادند. گریه نوزادان یک الگوی قابل تشخیص مرتبط با حرکات عضلانی خاص داشت. محققان سپس مشخص کردند که کدام سلول‌ها در ساقه مغز مسئول این ریتم هستند که معلوم شد یک مدار ناشناخته مسئول این امر است که به نظر میرسد تنفس را کنترل می‌کند و ماهیچه‌های مورد نیاز را برای تولید صداهای صوتی هماهنگ می‌کند.
شناسایی این سیستم دانشمندان را قادر خواهد ساخت تا به سوالات پیش آمده در مورد نحوه صحبت کردن ما و اینکه چرا برخی افراد در انجام آن مشکل دارند، پاسخ دهند.
یاکل گفت: ممکن است وقتی یاد می‌گیریم صحبت کنیم، فکر کنیم که می‌توانیم این سیستم را دور بزنیم یا مستقیما آن را کنترل کنیم. اما ساختار تغییر یافته در این سیستم تولید الگو می‌تواند باعث آسیب‌شناسی گفتار شود.
محققان با بررسی برخی مطالعات دریافتند کودکان مبتلا به اوتیسم در اوایل زندگی خود به طور ذاتی انواع مختلفی از صداها را نسبت به سایر کودکان تولید می‌کنند. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم یا قادر به صحبت کردن نیستند یا در تولید و درک لحن و ریتم گفتار مشکل دارند. اوتیسم گونه‌ای اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود.
یاکل گفت: چنین آسیب‌شناسی گفتاری اغلب به عنوان ناتوانی در یادگیری نحوه صحبت کردن در نظر گرفته می‌شود. یک کودک ممکن است یک زبان را بشنود و یاد بگیرد، اما اگر سیستمی که به او اجازه تلفظ کردن را می‌دهد به نوعی متفاوت باشد، ممکن است نتواند نفس و حرکات خود را برای ایجاد صداها هماهنگ کند. اگر ما بدانیم که این سیستم از چه لحاظ متفاوت است، ممکن است نحوه آموزش صحبت کردن به برخی افراد را تغییر دهیم.
انتهای پیام
منبع: ایسنا
کلیدواژه: مغز صحبت کردن صحبت کردن ساقه مغز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.isna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایسنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۱۰۱۰۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختراعی که «مرد عنکبوتی» را بی‌اعتبار می‌کند!
یک پیشرفت جدید می‌تواند دستیابی به قدرت خزیدن روی دیوار مرد عنکبوتی را آسان‌تر از همیشه کند. دانشمندان سنگاپور از یک پلیمر حافظه‌دار، چسبی قوی و قابل استفاده مجدد ساخته‌اند که با تغییر دما به سطوح می‌چسبد و از آنها جدا می‌شود.
به گزارش ایسنا، این پلیمر که اپوکسی E44 نامیده می‌شود و در دمای اتاق یک پلاستیک سخت و شیشه‌ای است، پس از گرم شدن، شکلی نرم و لاستیکی به خود می‌گیرد. در این حالت، می‌تواند به شکاف‌های سطوح دیگر نفوذ کند و اگر در همان حال سرد شود، پیوندهای بسیار قوی ایجاد می‌کند. برای جدا کردن آن تنها کاری که باید انجام دهید، این است که دوباره آن را گرم کنید.
به نقل از نیواطلس، در آزمایش‌هایی که توسط دانشمندان دانشگاه فناوری نانیانگ (NTU) سنگاپور انجام شد، این چسب توانست بر روی طیف وسیعی از بافت‌های مختلف بچسبد و هیچ اثر چسبنده‌ای از خود بر جای نگذارد. از طریق آزمایش، محققان دریافتند که بهترین شکل برای این ماده، مجموعه‌ای از ساختارهای مو مانند به نام فیبریل است که هر کدام چند میلی‌متر عرض دارند.
به عنوان مثال، در یکی از دستگاه‌ها از فیبریل‌هایی با سطح مقطع ۱۹.۶ میلی‌متر مربع (۰.۰۳ اینچ) استفاده شد که هر کدام می‌توانند تا ۱.۵۶ کیلوگرم (۳.۴ پوند) را تحمل کنند. افزودن فیبریل‌های بیشتر، حداکثر وزنی را که ماده می‌تواند تحمل کند، افزایش می‌دهد.
پروفسور جیمی هسیا (Jimmy Hsia)، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: این فناوری برای دستگیره‌های چسبنده و ربات‌های کوهنوردی بسیار مفید خواهد بود و ممکن است روزی به انسان‌ها اجازه دهد مانند یک مرد عنکبوتی واقعی از دیوارها بالا بروند.
با این حال هنوز برای مرد عنکبوتی شدن زود است. این چسب حافظه‌دار کاملا آماده نیست. برای شروع، این چسب باید تا ۶۰ درجه سانتیگراد حرارت داده شود تا از سطح جدا شود که رسیدن به آن دما با استفاده از سشوار یک دقیقه طول می‌کشد. پس از فشرده شدن روی سطح، حدود سه دقیقه طول می‌کشد تا آنقدر خنک شود که در جای خود قفل شود. این دما و سرعت عمل برای بسیاری از کاربردها مناسب نیست، اگرچه ممکن است برای مصارف صنعتی مانند گیره‌های رباتیک که بارهای سنگین را حمل می‌کنند، کار کند، اما محققان می‌گوید که با کار بیشتر می‌توان این محرک‌ها را تغییر داد.
دکتر لینگهو چانگهونگ (Linghu Changhong)، نویسنده اول این مطالعه می‌گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که کاهش زمان انتظار تا چندین ثانیه امکان‌پذیر است و دما را می‌توان به دمای نزدیک بدن کاهش داد که به طور چشمگیری امکان استفاده از آن در شرایط مختلف را ممکن می‌کند. محرک‌های تغییر ماده از یک حالت به حالت دیگر نیز می‌تواند متفاوت باشد، مانند استفاده از جریان الکتریکی یا نور به جای دما.
در نهایت، محققان می‌گویند که این روش می‌تواند برای ساخت ربات‌هایی که می‌توانند از سطوح بالا بروند یا برای وسایل بالا رفتن مانند دستکش و چکمه برای انسان استفاده شود.
انتهای پیام
دستگیری ۴ متهم اصلی پرونده مفقودی یسنا کودک کلالهای